යන්නට කාටවත් නැත අවසර දීලා ...
අදහෙට යන්න දෙයි කියලා සිත හදලා....
අපේ ලොකු සර් කී හින්දා මෙය ලිව්වා....
දින දෙකකට කලින් කූඩාරමක් මැද..
හතර වටේ ටම තිබුණේ කැලෑ රොද..
මදුරුවන්ගේ සංදර්ශන අතර මැද...
සිටියේ වෙව්ල වෙව්ලා සීතලක් මැද...
හිටිහැටියේ ම ගැහුවා අපි වෙත අම්මේ..
මා විසිවුණා බඹ ගණනක් දුර අම්මේ...
සිහිනෙන් නුඹව පමණයි දුටුවේ අම්මේ..
සිහි එන විටදී නුඹ බොද වූනී මගේ අම්මේ...
බඩගාගෙන ගියා මා සිටි තැනට මම..
දුටුවේ ගිනි ගොඩක් හා ලේ විලක් මම..
පැටලුණු නිසා අතගා බැලූ විටදී මම..
දුටුවේ මගේ මීතුරගේ කොටසක්ය මම...
සති දෙක තුනක් සිටියා මම බෙහෙත්හලේ..
සුවවී නැවත ආවේ මම ගිලන්රතේ..
මා වැනි දහස්ගණනක් මා දුටුව අනේ..
මට මා ගැනම කලකිරුණා එදා දිනේ..
නවතින්නෙමී ලියල එහෙනම් මම අම්මේ...
තව මට ලියන්නට හිත දෙන්නැ අම්මේ..
මගේ අත දැන් ටිකක් රිදෙනව මයෙ අම්මේ..
වමතින් ලීවේ දකුණත මට නැහැ අම්මේ......
සියලු හිමිකම් මුල් රචකයා සතුවේ...
No comments:
Post a Comment